bo magia tkwi w tajemnicy - 10

I'm coming home. Tell the world I'm coming home.

Każdy człowiek się czegoś boi, ma jakieś swoje urojone fobie. Boimy się pająków, szczurów, gołębi, widoku krwi, ciemności, duchów... miłości. Tak, ludzie boją się miłości, a ja jestem najokazalszym przykładem tego niezwykłego zjawiska. Oprócz miłości boję się jeszcze jednego. Konfrontacji z Aleksem. Co jeśli jest już za późno? Jeśli ja byłam tylko chwilowym zauroczeniem, a w Serbii czeka jego prawdziwa dziewczyna?

Z zaciśniętym gardłem przekroczyłam próg bełchatowskiej Energii. Trening się zaczął bo po całym budynku roznosił się dźwięk odbijanej piłki i charakterystyczne piszczenie butów. Ukradkiem zajrzałam na sale, ale nie dostrzegłam tam Aleksandara.

Dopiero teraz doszło do mnie, że nawet nie wiem co mu powiedzieć. Rzucić się na niego, powiedzieć, że przepraszam, że już wszystko przemyślałam? Ktoś mądry kiedyś zauważył, że dopiero wtedy zrozumiemy jak bardzo nam na kimś zależało, gdy ta osoba odejdzie.

Usiadłam na ławce przed halą, a po policzkach popłynęła mi łza. Pierwsza, druga, trzecia...

Mam dwadzieścia sześć lat, a uganiam się za chłopakiem o pięć lat młodszym. Przecież to niedorzeczne! Kto by pomyślał, że ja najgorliwsza feministka  mogąca żyć bez chłopaka, czułości i seksu przez kilka lat, będę tak bardzo pragnąc bliskości mężczyzny... młodego mężczyzny.

Z letargu rozmyśleń wyrwały mnie dopiero głośne śmiechy dochodzące z przeciwnej strony drogi. Otarłam szybko mokre ślady i uniosłam głowę do góry gdyż roześmiane istoty z sekundy na sekundę przybliżały się do mojej ławeczki.

Moje serce pękło na milion kawałeczków gdy tymi zadowolonymi z życia ludźmi okazali się Aleks i jakaś wysoka brunetka. Rzuciłam tylko okiem na idealną figurę nowej zdobyczy Atanasijevića i czym prędzej ulotniłam się spod hali.

Miałam ochotę z powrotem wrócić do Nowego Jorku i już nigdy nie wrócić do Polski, a Serbię omijać szerokim łukiem. Nierozpakowana walizka ciągle stała w kącie mojego pokoju.

Byłam tylko pierwszą lepszą, którą okręcił sobie wokół palca, wyruchał i znalazł sobie inną. I jak tu mieć duże poczucie własnej wartości? Jak tu w w ogóle wierzyć w miłość i zaufać facetom?

Dopiero hałas wywołany upadkiem czegoś ciężkiego na podłogę przywrócił mnie do żywych. Czym prędzej zbiegłam po schodach na parter, gdzie zastałam mojego tate i Karola Kłosa znoszącego z auta jakieś pudła.

- o Eliza już wróciłaś - środkowy uśmiechnął się promiennie

- córuś pomóż Karolowi znosić te rupiecie - poprosił Nawrocki.

Kiwnęłam głową i podążyłam za siatkarzem na podwórze.

- kiedy wróciłaś? - zapytał otwierając bagażnik

- w nocy - ucięłam krótko.

- to może wpadniesz dzisiaj do mnie? Organizuje parapetówę - wyszczerzył się i podał mi jedno z najmniejszych opakowań.

- nie chciałbym robić kłopotu - odpowiedziałam. Nie chciało mi się iść na tą całą imprezę, zobaczyć Alka z tą brązowooką brunetką.

- jakiego kłopotu ? - ni stąd mi zowąd na ganku pojawił się mój tata

- Elizka nie chce iść na moją parapetówę - oznajmił z wyrzutem Kłos

- Elizo, ktoś w końcu musi reprezentować ród Nawrockich na tak zacnej potańcówce.

Przybiłam sobie facepalma, a Karol prawie spadł ze schodków.

- tato ty lepiej nie próbuj być młodzieżowy - klepnęłam go w ramię

- to jak? - dopytywał środkowy

- kiedy i gdzie ? - mruknęłam

- dziewiętnasta. Ulica Klonowa 18. Miło że wpadniesz - posłał mi kojący uśmiech

Głośno westchnęłam i odstawiając pudełko na podłogę wbiegłam do swojego pokoju. Dochodziła już piętnasta, a ja nie miałam pojęcia w co się ubrać, a co najważniejsze co podarować Karolowi do nowego mieszkania. Gdy tylko samochód siatkarza odjechał, wsiadłam do auta taty i pojechałam na małe zakupy. Po godzinie miałam już idealny prezent dla Karolka. Wróciłam do domu i zaczęłam przygotowywać się do tej "mega wiksy", jak to określił organizator wysyłając mi przypominającego smsa.

Równo o dziewiętnastej zapukałam do mieszkania 18 na ulicy Klonowej. Otworzył mi sam właściciel. Wręczyłam mu prezent, pocałowałam w policzek życząc udanego mieszkania i poprawiłam źle ułożony kołnierzyk jego  kraciastej koszuli. Podążyłam w kierunku który wskazał mi swoim zamaszystym ruchem ręki. W salonie siedziała już cała bełchatowska elita siatkarska wraz ze swoimi partnerkami.

- cześć wszystkim - rzuciłam entuzjastycznie ale cały mój optymizm nagle znikł gdy mój wzrok zatrzymał się na dwójce Serbów oraz siedzącej między nimi brunetce, tej aleksowej brunetce.

W duszy zaklinałam moje oczy, żeby nie zaczęły płakać, usta aby nie powiedziały czegoś niewłaściwego i serce, aby już więcej się nie zakochało.

Odłożyłam na kuchenny blat butelkę Finlandii i dołączyłam do debatujących nad wystrojem wnętrz i dekoracjami siatkarzy.

- Lizka, a jak tam było w tym wielkim świecie? - rzucił nieoczekiwanie Winiarski

- dobrze. Byłam u prawnika, pozałatwiałam wszystkie sprawy - wyruszyłam ramionami

- a dlaczego nie wróciliście razem z Aleksem? - dopytywał Michał

- tak jakoś wyszło..

Pierwszy raz od dłuższego czasu spojrzałam na serbskiego atakującego. Siedział sam w fotelu z wzrokiem wbitym w pachnące nowością panele. Czując, że za chwilę wybuchnę płaczem zaszyłam się o kuchni. Z lampką czerwonego wina w ręce oparłam się o jedną z szafek.

Dlaczego jego spojrzenie działa na mnie jak narkotyk ? Dlaczego bez tych jego czekoladowych oczu nie mogę normalnie żyć ? Dlaczego ten jego cholerny uśmiech i loczki na głowie nie chcą wyjść mi z głowy i dlaczego uświadomiłam to sobie dopiero tak późno? Za późno.

- Liz...

Moje ciało przeszły dreszcze, a serce zaczęło coraz szybciej bić. Podniosłam głowę do góry. Stał przede mną z miną triumfatora. Był nim. Wygrał walkę z moim zdrowym rozsądkiem i skradł moje serce, tylko po to aby potem skrzywdzić jeszcze bardziej. 

___________________________________________________

powoli kończymy już przygodę Elizy i Aleksa. następny rozdział prawdopodobnie  będzie ostatnim. chyba, że jakiś kolejny urojony pomysł wpadnie mi do mojej głupiej głowy.

w segregatorze czeka już króciutka historia Weroniki i ..... :)) 

Do zobaczenia,

 M.